Ik weet het nog als de dag van gisteren, ook al is het 22 jaar geleden. Ik was 19 en de Havendag werd voor de derde keer georganiseerd, dus was nog in de beginfase van wat het nu geworden is.

Ik had ondertussen al een paar keer aan mijn vader gevraagd wanneer ik de Mosselprinses zou zijn. (Hij is de gelukkige die ze uit mag zoeken). Maar hij hield de boot steeds af, tot die zaterdag in maart 1990. Ik vond het geweldig! De voorbereidingen konden beginnen.

“Het moeilijkste was om niks tegen mijn opa en oma, mijn werk en mijn vrienden te zeggen, want het is tot nu toe elk jaar het best bewaarde geheim van Zierikzee.”

Het uitzoeken van de jurk ging ook erg snel en met stof en patroon ging ik op zoek naar een naaister en kwam terecht bij Lianne Wijsman. Zij vond het een hele eer om hem voor mij te maken. Naar een aantal keren passen was de jurk ruim op tijd klaar en kon ik op zoek naar schoenen, ook dat was zo gebeurd, nog een mooie armband en collier en ik was er helemaal klaar voor.

Er was 1 probleempje ik lustte toen geen mossels en al zeker geen rauwe. Ik werkte in die tijd bij Hogerheijde’s Vishandel dus dat probleempje met de rauwe mossel was snel verholpen. Met een mes gewapend dook ik de koelcel in en maakte er een paar open en slurpte ze naar binnen brrr. Zo gingen de maanden voorbij en kwam de Havendag steeds dichterbij, 25 augustus 1990. Vrijdag avonds ben ik net als beide voorgaande keren gewoon naar de kaai gegaan met mijn vriendin alsof er niks aan de hand was en tot in de late uurtjes op stap geweest. Er werd natuurlijk vaak gevraagd of ik de Mosselprinses zou zijn maar ik zei: “Nee ik ben morgen wel op de kaai maar gewoon aan het werk bij Co.”

Zaterdags was ik al vroeg wakker want het was toch wel spannend, er was alleen een hele grote domper. Die vrijdagavond was Alfred van Veeren overleden, hij zou mij dat jaar begeleiden. Er moest op stel en sprong een andere begeleider gevonden worden. Die werd gevonden in Annelies van der Klooster, dat was een gelukje want wij kenden elkaar goed. Ondanks die domper heb ik er voor de rest niets van gemerkt die dag. Rond 9 uur zat ik bij Ron en tegen 11 uur stapte ik in de auto op weg naar de boot waar alle genodigden waren. De zenuwen begonnen nu toch wel te komen. Maar met tante Annelies naast me gingen ze ook zo weer weg. Nadat ik aangekondigd was als Mosselprinses van 1990 begon het pas echt. Eerst een aantal toespraken, daarna een heerlijke lunch. Ik zat met burgemeester Asselbergs aan tafel en later zag ik dat hij precies hetzelfde op zijn bord had liggen als ik had genomen (dat vond ik erg grappig). Daarna maakten we ons klaar voor de rondrit door de stad, wat ik helemaal geweldig vond. Overal bekenden en mensen die foto’s maakten van ons. Na de rondrit was het tijd om de toespraak voor te lezen op het podium waarna de Havendag officieel geopend was. Tegen 14.00 uur gingen we het vlaggenschip op, waar Kunst en Eer al op ons zat te wachten, met alle genodigden en we voeren uit om Neptunus op te halen (vissen). Het zonnetje scheen en met veel gezwaai voeren we de haven uit. Aan boord werd ik geïnterviewd door Rita Schot, zij werkte voor Omroep Stichting de Wieken en door de KRO Studiobode (die ik toen hij verscheen gelijk heb gekocht hahaha).

Na een tijdje varen kwamen we bij de zandplaat waar Neptunus op me stond te wachten, met luid getoeter van de scheepshoorns en drie ferme kussen heette ik Neptunus (Sjaak Praet) welkom aan boord. Na de rauwe mossel weggespoeld te hebben met een glaasje champagne begonnen we aan de terugvaart. Terug in de haven, waar het op de kade inmiddels behoorlijk druk was geworden, heb ik met de burgemeester en Neptunus de polonaise gedaan en onder begeleiding van Kunst en Eer liepen we de Nieuwe Haven over.

Veel foto’s werden gemaakt door toeristen (die ze me ook nog toegestuurd hebben), af en toe een drankje op het terras bij de Banjaard en de Biet, gingen we door naar het boegspriet lopen en de prijsuitreiking voor het mooist versierde huis en boot. Het programma liep langzaam ten einde, maar ik heb tot het moment dat ik naar huis ging (toen de cafés dicht gingen) mijn jurk aan gehouden, want Mosselprinses ben je maar 1 keer in je leven. Ik vond het een GEWELDIGE dag heb er echt op en top van genoten. Deze traditie moeten we zeker in ere houden.