Het was zo rond Pinksteren 2000, een hijger aan de telefoon, dacht Eric. Maar nee, gewoon Wim Schot van de Havendagcommissie, die Dana moest hebben en dat natuurlijk niet wilde melden bij Eric. Best laat voor zo’n verzoek, maar de bedoelde prinses 2000, had zich afgemeld vanwege zwangerschap. En daar begint dan het hele traject van smoesjes verzinnen, op slinkse wijze van alles regelen en liegen dat het gedrukt staat.

Gelukkig ben ik zelf goede vriendjes met de naaimachine en kon ik bij een vriendin thuis beginnen aan mijn jurk voor de Havendag. Tjonge, wat een berg gordijnen moest haar zoon hebben voor zijn nieuwe huis. Maar manlief en kindertjes trapten er met open ogen in en dat was uiteindelijk toch de bedoeling.

Naarmate de zomer voorbij ging en de Havendag dichterbij kwam werd het nog even spannend. in de laatste week voor de Havendag belde mijn (toen nog aanstaande) zwager mij op met het verzoek om medewerking bij het doen van een huwelijksaanzoek aan mijn jongere zusje, ik zei: “Ach, tuurlijk ik heb toch niks te doen.” Dus spandoek geschilderd, print gemaakt voor op z’n t-shirt en een ligplekje voor de ZZ4, ‘de boot van papa’ geregeld bij de pomp van Teun Bouwman, waarmee ik gelijk mijn immer achterdochtige papa kon afleiden.

Dan de grote dag, alles in kannen en kruiken, op naar de kapper. Tijdens het kappen en make-uppen snel de te houden toespraak doorlezen en proberen het een beetje te onthouden. Dan na een laatste rustige bakje koffie bij de fam. Simmers en op naar de haven, iedereen zat al, zoals ieder jaar, vol spanning te wachten en volop te speculeren op de restaurantboot. Grappig detail was wel dat velen mij niet herkenden, omdat ik toen net een bril was gaan dragen, maar toen Wim de officiële aankondiging deed en pa en ma gingen staan was alles wel duidelijk.

Na een heerlijke lunch op naar het podium om de toespraak te houden, samen met dochters Marcia en Kristel, volgens de burgemeester de volgende generatie prinsessen. Daarna een ereronde door de stad met Dhr. Simmers en burgemeester Asselbergs.

“Het inschepen verliep dit jaar lekker rustig voor me, iedereen ging zomaar opzij!”

Snel naar Neptunus, die me na het ‘opvissen’ een (niet zo) heerlijke rauwe mossel en een natte knuffel aanbood. De mossel weggespoeld met een flinke slok champagne, de jurk droogt ook wel aan de Mosselprinses, en dan maar zwaaien samen met Neptunus.
Terug op de haven was het een en al flaneren over de haven en poseren met Neptunus en met heel veel ‘stoere’ kindertjes, want ja die man met die vis was voor sommigen best eng. ’s Avonds nog de prijsuitreiking voor de mooist versierde mosselkotter, en dan uitgebreid dineren met de commissieleden en partners. Eindelijk kunnen de lachspieren even los en de beentjes languit onder de tafel. Na het diner omgekleed in de cocktailversie van mijn jurk en dan maar feestvieren. Ook de fotograaf laat zijn toestel voor wat het is en geniet nog mee van het laatste restje Havendag.

Al met al een bijzonder geweldige dag, verschrikkelijk vermoeiend maar echt de moeite waard om meegemaakt te hebben. Nu thuis foto’s inplakken.

En… natuurlijk ben je dan niet klaar, een jaar later volgt de laatste taak van deze Mosselprinses, op Havendag 2001 aan Elma Schot- van Dam een bloemetje aan- geboden en haar net zo’n geweldige dag toegewenst.