Hester Praet 1995
echtgenote P. Praet ZZ5
Al in het najaar van 1994 kwam het verzoek om in augustus 1995 Mosselprinses te zijn. Natuurlijk zei ik daar ‘Ja’ op! Dan begint het pas, eerst natuurlijk de geheimhouding. Hoe ga je alle bezoeken aan organisatoren, kleding passen en kapper geheim houden? Welke smoezen zijn er te verzinnen? Onze 3 kinderen zaten nog op de basisschool en vonden eigenlijk dat het hoog tijd werd dat hun moeder ook eens prinses zou worden. Dat het nu zover was, mochten ze niet weten.
Samen met onze huishoudelijke hulp van dat moment, Joke Kenters heb ik een patroon uitgezocht en stof gekocht… Zij had indertijd een zoon die heel fanatiek aan stijldansen deed en zij naaide voor diens partner regelmatig stijldansjurken. Haar heb ik gevraagd om mijn jurk te maken. Dat is wonderwel gelukt, na een flink aantal smoezen en passessies.
Het grootste probleem was dat ik, een week voordat het Havendag was, helemaal onder de koortsuitslag zat. Ik ben bij de dokter geweest met het verhaal dat ik Mosselprinses zou zijn en dat ik er op deze manier niet uitzag en met de vraag of hij iets voor me had, zodat ik weer snel toonbaar zou zijn. Dat is gelukt! Al was ik op de dag zelf nog steeds ziek.
Peter werd ondertussen wel een beetje achterdochtig. Op zaterdag zelf wist ik bijna zeker dat hij het wel geraden had. Ik moest op zo’n vroeg tijdstip bij de kapper zijn dat voor mij niet normaal was. Hij zei echter helemaal niets, zodat ik niet hoefde te liegen. Voor de kinderen was het geweldig. Wyona, onze oudste dochter, zat bij Kunst en Eer dat indertijd nog mee voer op het schip van de voorzitter van de Visserijvereniging. Ze zat te glimmen. Jorinde, de jongste, vond het een beetje eng om me zo te zien.
Tijdens het ophalen van Neptunus was het gezellig aan boord. Natuurlijk was het even doorbijten, dat ‘doorslikken’ van de rauwe mossel het hoogtepunt van velen, niet voor mij want ik was nog steeds niet helemaal beter en was de hele dag misselijk. Maar ‘the show must go on’.
Na de terugkeer van het schip in de haven hebben we de rest van de dag tot 23:00 uur rond gelopen. Ronny Kotoun liep regelmatig even mee om mijn haar nog eens bij te werken. Tussendoor hebben we de avondmaaltijd gebruikt in Brasserie Martime. Althans, mijn begeleiders hebben gegeten en ik keek toe, ik was nog steeds ziek en had geen zin in eten. Ondanks het feit dat ik die dag niet helemaal fit was, is het een dag geweest om nooit te vergeten.
“Mijn kaken deden nog een paar dagen zeer van het lachen voor alle foto’s die gemaakt zijn.”