Mijn verhaal begint al voor 2007. Elk jaar als de Mosselprinses bekend gemaakt werd, was voor mij de vraag, wanneer zal ik aan de beurt zijn? Voor 2007 begonnen bij mij (maar ook bij mijn moeder en oma) de spanningen als we één van de mensen zagen van het “Mosselprinsesbestuur”. In 2006 was het dan eindelijk zover. Ik heb dan ook geen moment getwijfeld!

Hierna was het een tijdje stil en zo rond januari 2007 begonnen de voorbereidingen! Eerst een gesprek samen met Wim Schot. Hier werd gesproken over de zaken waarbij je stil moet staan. Wat Havendag 2007 zo bijzonder voor mij heeft gemaakt, is dat mijn moeder in 1992 Mosselprinses was en mijn oma in 1965! Drie generaties dus! Mijn oma hebben we het daarom ook snel daarna verteld.

Daarna begon het ‘echte werk’. Er moest een maker van mijn jurk gezocht worden, we zijn hierbij terecht gekomen bij Ramona de Vos. Aangezien ik hier al een aantal jaren over droomde, had ik een zeer duidelijk beeld van mijn jurk. Maar wat hebben we allemaal moeten liegen! Als mijn moeder en oma dan weer op pad waren geweest onder het mom “ik heb weer zo iets leuks gezien in de stad” konden wij op pad gaan voor mijn jurk, en kon ik na dit bezoek vol trots mijn nieuwe kleding showen aan mijn vader (nou ja nieuw, dit lag dan al een aantal weken in mijn auto…). Naast de jurk horen er natuurlijk ook schoenen bij. Voor mij moest het allemaal ‘af’ zijn, dus ja zo ook mijn schoe- nen. Je moet ook wel oppassen in Zierikzee, want zoals iedereen zal beamen, de tam tam gaat snel.

En dan, Havendag 2007 nadert. Iedereen komt met de vraag; “Jij zal dit jaar wel Mosselprinses zijn”. Ik kwam elke keer met het zelfde antwoord; “Ik vind het vervelend maar ik moet die zaterdag werken, en ik kon dit niet ruilen. Gelukkig ben ik ’s middags wel vrij.” En zo werd het zaterdag. Om 6 uur ging de wekker, ik ging om kwart voor 7 de deur uit. M’n vader en broertje gedag gezegd en in mijn werkkleding op de fiets vertrokken. Na een rondje gefietst te hebben, ben ik naar mijn auto gegaan, waar mijn echt spullen voor deze dag lagen. Nu naar Ron. Mijn haar laten doen, en de zenuwen werden als maar erger! Ondertussen de speech doorgenomen, voor de opening van de Havendag. Haar goed, jurk aan… Wow, dat is het enige wat ik me hier nog van kan herinneren.

En dan is het zover, wat een ontlading! Met knikkende knieën en tranen in de ogen de tent in, op zoek naar mijn vader. Achteraf heb ik nog gehoord van mijn vader dat hij tegen m’n moeder heeft gezegd: “Wie is da noe weer.” Missie geslaagd, hij heeft al die tijd niks door gehad. Dan het moment dat mijn oma mijn opa letterlijk mee moest trekken naar de tent, want daar wilde hij niet heen, omdat z’n kleindochter het toch nooit zou kunnen wezen.

“Oh, oh wat zijn we voor leugenaars uitgemaakt.”

Na deze maaltijd was het tijd voor de speech, door alles kan ik me hier niet heel veel meer van herinneren, maar volgens mij ging het wel goed.

En toen de ronde over de haven, samen met Wim Schot, gehuldigd in de orde van Oranje Nassau. Normaal rijdt de burgemeester mee, maar door bedreigingen aan zij nhuis ziet hij daar van af. Hierna was het tijd op om de ZZ9 te gaan, op naar Neptunus. Nadat we neptunus hadden opgehaald, een rondje langs de meevarende boten, is het de tijd voor het eten van de rauwe mossel. Eerlijk is eerlijk, het viel alles mee! Gewoon doorslikken en wegspoelen met champagne!

Terug in de haven begint het wandelen naar de Engelse Kade. Wat ik me kan herinneren hebben we hier 2 uur over gedaan. Handen schudden, foto’s, het hoort er allemaal bij! Na het boesprietlopen was er de prijs- uitreiking, waarna mijn taken er op zaten! Naar huis
en mijn haar losmaken. Ik weet niet hoeveel speldjes er uit zijn gehaald, in ieder geval heel veel! Toch nog naar de haven gegaan in m’n ‘oude kloffie’. Na het vuurwerk naar huis, wat een mooie, maar zeer vermoeiende dag! Dic, een fantastisch begeleider, heeft me door heel de dag geloodst. Ik zal niet weten wat ik zonder hen moest beginnen die dag! Ook hebben ze me moed ingesproken voordat ik de tent binnen ging. Elk jaar word ik er weer aan herinnert bij het begin van de Havendagen en regelmatig halen we de herinneringen in de familie op. Kortom; een dag om nooit te vergeten!