Skip to main content

Wyona Praet 2002

dochter P. Praet ZZ5

Ergens in het begin van de lente werd ik door mijn moeder apart genomen en vroeg ze of ik Mosselprinses wilde worden. Omdat ik niet zo vaak thuis was en dus moeilijk te bereiken, had Leon (Praet) van de organisatie aan mijn moeder gevraagd of zij het aan mij wilde vragen. Ik was toen 19 en aangezien nog maar 8 jaar daarvoor mijn moeder zelf Mosselprinses was geweest, had ik dit nog helemaal niet verwacht. Uiteraard heb ik direct ja gezegd. Omdat mijn moeder dus al wat ervaring had, kon zij gelukkig iets meer vertellen over hoe en wat en waar ik bijvoorbeeld voor mijn jurk terecht kon.

Als eerste zijn we naar een paar bruidswinkels geweest om een goed model voor de jurk uit te zoeken en daarna heb ik aan Ramona de Vos gevraagd of zij de jurk voor mij wilde ontwerpen en maken. Na een paar keer te zijn gaan ‘winkelen’ met mijn moeder, moesten we wat creatiever in de smoezen worden, zodat voor de rest niemand zou weten dat we weer naar de coupeuse zouden gaan. Dit is gelukt tot de avond voor Havendag, want verzin maar eens een reden waarom je ‘s morgens om half 8 op Havendag in Zierikzee zou moeten zijn (ik woonde toen in Serooskerke). Dit doorzag in ieder geval mijn vader! Het grappige was dat in het jaar dat mijn zusje Mosselprinses werd (2008), ik het patroon van smoezen begon te herkennen en daardoor een vermoeden kreeg dat zij het toen zou worden. Al bleef ook dit tot op het laatste moment onduidelijk. In de week voor Havendag ging ik mijn speech ophalen bij Wim Schot en toen ik daar aanbelde werd ik snel naar binnengetrokken, want de buren keken iedere keer als er iemand bij hun aanbelde, nieuwsgierig naar buiten, om te zien of ze iemand herkenden die eventueel de Mosselprinses zou kunnen zijn.

Op de dag zelf werd ik om half 8 verwacht bij Ronny Kotoun (kapper) om mijn haar te doen. Op dat moment regende het en we konden alleen maar hopen dat het weer zou opklaren. Buienradar was toen nog niet online, dus het was gewoon afwachten. Het weer zat gelukkig mee, telkens als ik naar buiten ging, was het droog. In 2002 was het de 15e keer dat Havendag in het huidige format werd georganiseerd en daarom waren alle 14 Mosselprinsessen uitgenodigd voor de lunch in de tent en ging ik, na het welkom, met hen op de foto.

Tijdens mijn speech, destijds gehouden bij het Luitje, was ik er heilig van overtuigd dat ik het woord ‘eidereenden’ goed had uitgesproken, maar helaas, ondanks al het oefenen, zei ik ‘eiereenden’.

“Toch nog wat Zeeuws in mijn toespraak!”

Toen ik na de speech met de burgemeester door de stad heen reed, werden we door mijn oma tegen gehouden, want zij had door de omroep installatie mijn stem herkend en ze was ‘verontwaardigd’ dat ze er niks van wist dat ik de Mosselprinses zou zijn. Erg leuk was dat.

Na het inschepen op de mosselkotters ging we Neptunus ophalen. Neptunus bood mij een rauwe mossel aan en nadat ik deze had opgegeten, was het tijd om te proosten en was het officiële gedeelte voorbij. Bij terugkomst in de haven was het erg druk op de kade en hebben we een aantal rondjes gelopen langs alle kraampjes en uiteraard een paar smakelijke (gekookte!!) mosselen geproefd bij de mosselverkoop. Een enthousiaste brassbandleider trok me nog even mee voor een dansje en als dank kreeg ik een medaille van hem. Het was ook leuk om te zien dat kleine kinderen de ‘Mosselprinses’ en Neptunus erg graag willen zien, maar dat Neptunus toch nog wat eng over kan komen, vooral met die haai op zijn drietand en dat ze dan toch twijfelen of ze er toch mee op de foto willen of niet.

In 2002 was er geen boegspriet lopen, maar ‘waterspelen’. Zoals elk jaar waren de brandweer en de mosselvissers verkleed en gingen ze vol enthousiasme het water in. Dit was voor een keertje best leuk, maar ik vond het niet erg, dat er het jaar daarna weer ‘gewoon’ boegspriet kon worden gelopen. Na het uitreiken van de prijzen voor de mooiste schepen, huizen en de waterspelen zijn we ter afsluiting gaan eten bij Auberge Martime en hebben we tot slot naar het vuurwerk kunnen kijken.

Aan het einde van de dag had ik pijn in mijn kaken van het lachen en ik heb geloof ik ook niet heel veel meer mee gekregen van het feest ‘s avonds, maar dat was het meer dan waard. Een fantastische dag die ik nooit zal vergeten!