‘Naast dochter, student en Zierikzeenaar mag ik mezelf vandaag ook mosselprinses 2023 noemen.’ Het waren de woorden waarmee ik mijn speech 26 augustus begon. Het was dit jaar zo ver en wat heb ik er van genoten.

Mijn naam is Gerlieze Schot, 21 jaar en ik ben in Zierikzee opgegroeid. Tegenwoordig studeer en woon ik in Delft, maar in de weekenden ben ik nog vaak te vinden in het Mosselpakhuys op de haven. Met een mosselvisser als vader wist ik al als klein meisje dat de grote vraag ooit een keer ging komen. 9 januari, op mijn verjaardag, kreeg ik een telefoontje van Jaap. Ik wist meteen wat dit betekende en nam met een verhoogde hartslag de telefoon op. Na een felicitatie kwam dan eindelijk de vraag: ‘Wil je dit jaar mosselprinses zijn?’. Ik wist het antwoord meteen al, maar ik moest er toch nog even een nachtje over slapen van hem.

Met mijn kersverse geheim kwam ik mijn studentenkamer binnenlopen en begon het bewaren van een geheim. Want ja.. tegen wie ga je dit zeggen? Al vele jaren geleden had ik afgesproken met een vriendin van mijn moeder dat ik haar zou bellen als het zo ver zou zijn en we het helemaal geheim zouden houden voor mijn ouders. Een paar maanden later liepen we dan ook samen door Rotterdam om een jurk te kopen. Na er vele gepast te hebben, kwam zij op het allerlaatst met nog een jurk aanlopen. Een rosé-kleurige, glimmende jurk met een soort zeemeermin effect. Ik voelde me helemaal een prinses en ben nog steeds heel erg blij met deze keuze.

De zomer kwam steeds dichterbij en ik vond het steeds leuker en spannender worden. Niemand die nog ergens van wist en ook niemand die iets vermoedde. De eerste dag van mijn zomervakantie ben ik naar de kapper gegaan voor een proefkapsel en make-up. Ik had tegen mijn moeder gezegd dat ik gewoon m’n haar ging laten knippen, maar dat duurde opeens wel heel erg lang. Na een goede smoes had zij nog steeds geen idee en bleef het geheim nog steeds goed bewaard. Ondertussen was ik er achter gekomen dat mijn zus op vakantie zou zijn tijdens de havendagen. Hier baalde ik vanzelfsprekend heel erg van en heb ik het uiteindelijk toch aan haar verteld. Een paar weken voor de havendagen fluisterde ze in mijn oor dat ze er toch wel zou zijn. Wat was ik daar blij mee.

Nu ik weer, door de vakantie, hele dagen bij mijn ouders woonde en de havendagen ook steeds dichterbij kwamen, kwam de vraag steeds vaker langs of ik het dit jaar zou zijn. Met steeds hetzelfde verhaal dat het me wel heel erg leuk leek, maar dat ik ook nog best jong ben, nog geen telefoontje had gehad en mijn zus anders echt niet op vakantie zou gaan, lukte het om vrijwel iedereen te laten geloven dat ik zaterdagochtend gewoon nog in mijn bed zou liggen.

De week van havendagen was aangebroken en ik was er helemaal klaar voor. Het enige wat nog niet af was, was mijn speech. Doordat ik een beetje had onderschat hoeveel tijd het zou kosten en mijn moeder me vrijdag plotseling liet werken (tnx mam ;-)), was m’n speech op vrijdagavond nog steeds niet af en kende ik hem nog lang niet uit m’n hoofd. Gelukkig was mijn redder in nood bijna op Nederlandse bodem.

Om het allemaal niet te verdacht te maken, stond ik vrijdagavond met m’n vrienden op de haven. Om de zoveel minuten ging ik ergens anders stiekem 0.0 bier halen om zaterdag nog een beetje fit in te gaan. Ik zou die nacht samen met mijn zus bij de vrienden van m’n ouders blijven slapen. Rond half twee kwam ik daar aan en een kwartier later kwam mijn zus regelrecht vanuit de luchthaven ook de kamer inlopen en lagen we samen in bed voor het eerst in een hele lange tijd.

26 augustus 7:00 ging mijn wekker. Ik was meteen wakker en ben me klaar gaan maken om naar de kapper te gaan. Ik was helemaal klaar voor deze dag, maar ja die speech zat er nog steeds niet in. ’s Ochtends vroeg nog een paar keer geoefend en daarna met mijn jurk over het havenplein onderweg naar de kapper. Hoe langer ik in de kappersstoel zat, hoe meer mijn handen gingen trillen. M’n haar en make-up waren klaar en ik mocht mijn jurk en alle accessoires aantrekken. Toen ik mezelf in de spiegel zag, wist ik dat deze dag helemaal goed ging komen.

Met Rik aan mijn zijde stapte we de auto in op weg naar De Kaoie. Het moment was aangebroken dat het geheim eindelijk onthuld werd. Ik stapte de auto uit en zag de vele gezichten kijken. Zoekende naar mijn ouders tussen de menigte zag ik al een trotste opa en oma glunderen en mijn broer en schoonzus met een grote glimlach op hun gezicht kijken. Eindelijk zag ik mijn vader en moeder. Met allebei een traantje in hun ogen verwelkomde ze me. Het idee om het geheim te houden voor mijn ouders was door deze reactie helemaal bevestigd. Hierna werd ik welkom geheten door Jaap en de burgemeester. Ik mocht gaan zitten en de dag was nu echt begonnen. Niet veel later mocht ik dan m’n speech geven. Ik was sinds m’n rijexamen niet meer zo zenuwachtig geweest, maar dat was gelukkig niet te merken en met een voldaan gevoel en een trotste zus heb ik daarna genoten van de heerlijke brunch.

Na een rondrit met paard en wagen stapten we aan boord om Neptunus op te halen. Het was nog even spannend of we zouden gaan varen vanwege het weer. Er werd veel regen en wind voorspeld, maar gelukkig viel het mee. Met Neptunus aan boord, mochten we de eerste mossel van het seizoen rauw(!) opeten. Nu wist ik dit natuurlijk allang, maar mijn ome Jan had me helemaal gek gemaakt, waardoor ik de mossel niet weg kreeg. Gelukkig was er champagne aanwezig en na een grote slok, lukte het me eindelijk. Weer terug aan wal begon mijn langste wandeling over de haven ooit. Als ik het me goed herinner duurde dit wel vijf uur lang, maar wat was het leuk! Sowieso is de sfeer tijdens havendagen altijd al gezellig, maar dit keer was het extra speciaal. Iedereen die op de foto wilt, de kleine kindjes die je echt zien als prinses en de reacties van bekenden die je afgelopen weken in de maling heb genomen. M’n voeten deden enorm veel pijn na deze tocht, maar dat was het dubbel en dwars waard. Als laatste stond het boegspriet lopen nog op de planning. Ik mocht dit samen met een vriendin van mij jureren. Ik moet eerlijk opbiechten dat zo’n lange dag en een paar glazen wijn we niet de meest onpartijdige juryleden waren, maar gelukkig hoefden we dit niet alleen te doen. Na de prijsuitreiking kon ik eindelijk naar boord waar mijn andere kleren lagen. Het moment dat ik daar stond, besefte ik me dat deze dag was afgelopen. Het moment waar ik als klein meisje zo naar heb uitgekeken en het afgelopen half jaar me zo erg mee bezig heb gehouden, was voorbij. Maar om deze dag echt goed af te sluiten, stond de vuurwerkshow natuurlijk nog op de planning en heb ik hier nog heel erg van genoten.

Ik denk dat dit een van de leukste dingen is geweest wat ik ooit heb gedaan. De dag zelf was helemaal fantastisch, maar zoals misschien al te merken is aan dit stukje, was de voorbereiding hier naartoe misschien nog wel leuker. Het passen van jurken, zoeken naar sieraden en het geheimhouden van het grootste geheim van Zierikzee. Telkens als Jaap in de winkel kwam, werd ik al meteen een beetje zenuwachtig. Mijn tip voor de volgende prinsessen: Geniet net zo hard van de voorbereidingen als van de dag zelf! En begin op tijd met de speech ;-).

Ik heb in ieder geval al heel veel zin in de volgende havendagen!